Durmak ne kadar çok yoruyor.

Hele yollara, gidenlere rağmen durmak.

Sen, yoksa yolları, gidenleri gidiyor mu sanıyorsun ?

Bir gün bir dağ giderse, gerçekten, gidilmiştir.

* * *

Dağ mısın Uhud , gönlümü dağlar mısın? Düzlük mü, bayır mısın? Çöl mü, umman mı? Su mu, susuzluk mu? Yanar kavrulurken, suları bırakıp kum fırtınalarına dalıvermek mi?

Su su ... Seni arıyorum. Hararetler içinde kavruluyorum. Karşımdasın, akıyorsun ışıl ışıl , senden kaçıyorum.

Uhud ! Sineme saplanıveren binlerce ok musun?

Bir damlayım belki, bir damlayım yalnızca. Kaçtım ırmaktan, kaynaktan. Fırtınaların peşine düştüm. Fırtınalar dindi, kumlar toprağına erdi. Ben kaynaktan ırak kurudum, kuruyacağım. Bir damlanın hükmü ne ki?

Tefler çalınıyor, marşlar söyleniyor, şiirler okunuyor. Yeminler ediliyor. Öfkeler, dişler bilmiyor. Neyi haber veriyor tefler? Yeminler hangi güne? İntikamlar hangi matemlerin? Öfkeler neye, kime? /...yangın sönecek, hergün binlerce kez içine düştüğümüz gayya kuyuları boşalacak... /ateşle beslenenler kim? Dişler neye bileniyor? Şenlik misin, kıyamet mi Uhud ? Cesaret misin, korku mu? Zafer misin yenilgi mi?

Irmağın damlalara düştüğü, saydığı o an mısın?

* * *

O yalnız bak, o yalnız. Dişi kırılmış, kanı akmış. “Öldü” denilmiş. Irmağın damlaları sayılmış. Bir iki damlaymış Uhud . Bir iki damla kalmış.

O yalnız kalır mı? Bu dişler ağızda kalır mı? Bu kan damarda? Bu can bedende? “O öldü ise yaşamak neye yarar?” Hâlâ nasıl duruyorsun dimdik ayakta?

Okların nerede Uhud ? Okçuların nerede? Eteklerin nerede, başın nerede? Ben neredeyim? Tutunabildim mi sana, kalabildim mi yamaçta?

Sen dağların en diki, en yalçını, en yükseği. Nasıl tutunurum sana, neyle tırmanırım? Bağrın sert kayalı, yamaçların dikenli. Akışa rağmen kim kalır sende? Sele inat kim tutunur yamaçlarına? Son ana dek kim kalır, kim kalır bağrından koparılan bir avuç toprakla? Sonra kim bulur onu baş ucunda, kim erer ona? Kim karışır ırmağına?

Zırhların nerede Uhud ? Zırhlıların nerede? Bak yağı'nın çifte zırhı var. Ok işlemiyor, kılıç kesmiyor. Bak, kör bir mızrak gidiyor. Bir kör atıyor mızrağı. Yanılıyor mızrak, dostun canından bir can gidiyor.

O selamette mi Uhud ? Ve ey yer, ey gök, O selamette mi? O selamette olduktan sonra, O selamette olduktan sonra! Yer yarılsa, gök devrilse, yürüse dağlar, kopsa kıyamet... ne çıkar?

Meydan toz duman. Meydan mahşer. Meydan düğün. Gidenler var; öfkeleri, kinleri hâlâ kursaklarında. Hınçlarıyla gidiyorlar, karara karara , küçüle küçüle gidiyorlar. Gidenler var; güle güle , gülün yaprağı toprağa iner gibi, gelir gibi gidiyorlar.

Sen gideni gidiyor mu sanıyorsun?

Gidenler burada. Sen gidinceye kadar.

* * *

Ne oldu Uhud ? Eteklerinde, yamaçlarında, başında olan ne? Kazanılan ne? Kaybedilen ne? Kazanan kim? Kaybeden kim?

Yenilgilerden ne zaferler yontuluyor? Zaferler bir gün nasıl da kaybediliyor? Pişmanlıklar tevbesinde hangi aşkları gizliyor? Irmağını kaybeden damla “kurudum” derken nasıl da yağmur olup buluyor damlasını ırmak? Nasıl da yetişiyor?

Unutmuyor, bırakmıyor, gitmiyor; hep var, hep burada.

Bitmiyorsun Uhud . Yeniden, yeniden başlıyorsun. Her an sana tırmanacak ellerim ve ayaklarım oluyor. Bazen bir kanadım oluyor da kendimi birden bire başında buluyorum. Dağ başlarında, hele senin başında daha güçlü esiyor fırtınalar. Kanıyorum fırtınalara. Unutuyorum, bırakıyorum kanatlarımı. Uçarım sanıyorum. Yuvarlanıyorum. Yuvarlanıyorum...

Bir bakıyorum başındayım, bir bakıyorum yamacında, bir bakıyorum eteklerinde. Anlarımın arasına asırlar giriyor.

Neyse ki, damlayım.

Neyse ki, zaman zaman unutsam da kanatlar takınmışım.

Sen duruyorsun Uhud .

Yorulmadın mı?